Uticaj različito obrađenih površina keramičkih abatmenata na funkcionalnu adaptaciju mekih periimplantnih tkiva

Abstract

UVOD: Savremeni modalitet nadoknade izgubljenih zuba podrazumeva ugradnju titanijumskih šrafova - implantata u područja koštanih fundamenata. Na implantat se, u kasnijoj fazi terapije, postavlja komplementarni deo, protetska nadogradnja - abatment. Ovaj deo kompleksa probija mekotkivnu barijeru i obezbeđuje potporu i retenciju za odgovarajuću zubno-protetsku nadoknadu. Cirkonijum dioksid, zahvaljujući svojim dobrim biomehaničkim svojstvima, kao i izvanrednoj biokompatibilnosti, postaje materijal izbora za abatmente. Međutim, bez obzira na činjenicu, da se cirkonijum promoviše kao izuzetno biokompatibilan materijal, adherencija fibroblasta za njegovu površinu još uvek nije dovoljno ispitana. Naime, različiti modaliteti obrade površine mogu imati direktan uticaj na kvalitet procesa mekotkivne integracije dentalnog implantata. CILJ: Cilj istraživanja bio je da se ispita uticaj različito obrađenih površina abatmenta (polirani, glazirani, polirani pa glazirani), izrađenih od itrijum stabilizovanog cirkonijum dioksid polikristala, na kvantifikacijsku zastupljenost adherisanih fibroblasta u sterilnim i nesterilnim uslovima. MATERIJAL I METODE: Eksperimentalni uzorci su bile pločice dimenzija 5x5x1 mm, napravljene od itrijum stabilizovanog cirkonijum dioksid polikristala. Tokom završne obrade, uzorci su podeljeni u 3 eksperimentalne grupe, prema načinu završne obrade (polirani, polirani pa glazirani, glazirani). Polovina od svake grupe eksperimentalnih uzoraka je izložena faktorima usne duplje u trajanju od 24 h, a druga polovina je sterilisana u autoklavu. Prvi deo istraživanja je obuhvatao tomografsku analizu površine uzoraka pomoću mikroskopa atomskih sila (AFM). Drugi deo eksperimenta je predstavljao in vitro ispitivanje adherencije MRC-5 fibroblasta na površinu sterilnih i nesterilnih eksperimentalnih uzoraka. REZULTATI: Najmanju vrednost površinske hrapavosti imaju uzorci obrađeni poliranjem (10.762 nm), zatim polirani pa glazirani uzorci (75.414 nm) i, na kraju, najgrublju okarakterisanu površinu imaju eksperimentalni uzorci obrađeni glaziranjem (86.924 nm). Najveća vrednost adhezije fibroblasta bila je kod poliranih (72166,67±7952,81), a najmanja kod glaziranih (57166,67±9067,12) nesterilnih uzoraka. Kada je u pitanju grupa sterilnih uzoraka, najveća adhezija fibroblasta dobijena je kod poliranih uzoraka (103000,00±8051,56), a najmanja kod poliranih pa glaziranih (97166,67±7273,397) eksperimentalnih uzoraka. ZAKLJUČAK: Različiti načini završne obrade transmukoznih protetskih nadogradnji utiču na procese adherencije fibroblasta. U okviru ovog eksperimenta ustanovljeno je, da protetske nadogradnje izrađene od itrijumom stabilizovanog cirkonijum dioksid polikristala treba polirati pre kliničke upotrebe, bez tretmana glazurom.