Značaj subkutane paratibijalne fasciotomije u lečenju hroničnog venskog ulkusa

Abstract

Hronični venski ulkus spada u najmasovnija oboljenja čovečanstva i predstavlja jednu od najtežih komplikacija hronične venske insuficijencije. Lečenje ulkusne bolesti spada u najkompleksnija lečenja uopšte i često je skopčano sa veoma neizvesnim uspehom. Preko 30 % pacijenata sa hroničnim venskim ulkusom se leči duže od 20 godina a oko 10 % pacijenata duže od 30 godina. Ulkus kruris čini između 57% i 80 % svih hroničnih ulceracija. Jedan venski ulkus kruris, koji pod optimalnom flebološkom terapijom ne pokazuje tendenciju zarastanja ili koji u toku 12 meseci nije zarastao, smatra se rezistentnim na terapiju. Procenjuje se da u odrasloj populaciji Srbije od hroničnog venskog ulkusa boluje 1,5 do 2,5 %, što ima veliki socialno-ekonomski značaj. U lečenju HVU stadijuma C 5-6 primenjuju se brojne metode kako konzervativne tako i operativne, shodno etiologiji i lokalnom nalazu ali postoji velika stopa recidiva kao i rezistentnost na brojne metode lečenja. Cilj disertacije je da se kroz poređenje klasičnih metoda lečenja hroničnog venskog ulkusa (HVU) bez primene subkutane paratibijalne fasciotomije (SPTF) sa klasičnim metodama lečenja HVU uz primenu SPTF, odredi značaj subkutane paratibijalne fasciotomije za lečenje HVU. U istraživanje je uključeno ukupno 100 bolesnika kod kojih je lečenje hroničnog venskog ulkusa sprovedeno klasičnim metodama lečenja tog obolenja . Prvu grupu je sačinjavalo 50 bolesnika kod kojih je klasično lečenje sprovedeno uz dodatnu primenu subkutane paratibijalne fasciotomije, a drugu grupu 50 bolesnika kod kojih je klasično lečenje sprovedeno bez primene subkutane paratibijalne fasciotomije. Perioperativno i postoperativno su kod svih praćeni prethodno postavljeni parametri, klinički tok , pojava komplikacija lečenja HVU, kao i dužina zarastanja HVU, pritisci u mišićnim odeljcima potkolenice sa ulkusom kao i vrednosti transkutanog pritiska kiseonika potkolenice sa ulkusom. Dobijeni rezultati su uz klinički aspekt, potvrdili da kod bolesnika kod kojih je klasično lečenje hroničnog venskog ulkusa sprovedeno uz primenu subkutane paratibijalne fasciotomije, dolazi do bržeg zarastanja ulkusa, da je manja stopa recidiva i da subkutana paratibijalna fasciotomija dovodi do značajnog pada pritiska u mišićnim kompartmentima i porasta transkutanog parcijalnog pritiska kiseonika. Ova studija je pokazala da je primena SPTF u lečenju HVU sigurna, pouzdana i efikasna procedura koja nije praćena komplikacijama kako intraoperativnio, tako ni postoperativno. Primena SPTF ubrzava zatvaranje ulkusa, smanjuje stopu recidiva i omogućava poboljšanje lokalne mikrocirkulacije u pogođenoj regiji čime se rešava jedan od brojnih faktora smetnje zarastanja ulkusa-hronična ishemija usled hroničnog fasciokompresivnog sindroma, popravlja se mikrocirkulacija u pogođenoj regiji, što sve ukupno povoljno utiče na njegovo zarastanje. Sam operativni akt je bezbedan, ne zahteva posebnu aparaturu niti specijalnu obuku hirurškog tima, te kao takav je primenjiv kod najvećeg broja pacijenata sa ulkus krurisom koji su kandidati za operativno lečenje.

Chronic venous ulcer is one of the most widespread diseases of mankind and is one of the most serious complications of chronic venous insufficiency. Treatment of venous ulcer is one of the most complex treatment in general and is often coupled with very uncertain success. Over 30% of patients with chronic venous ulcer is treated with more than 20 years and about 10% of patients over 30 years. Venous ulcer makes between 57% and 80% of all chronic ulcers. A venous ulcer cruris, which under optimal therapy shows no tendency to heal or for 12 months is not healed, it is resistant to therapy. It is estimated that in the adult population of Serbia with chronic venous ulceration affects 1.5 to 2.5%, which is of great socio-economic importance. In the treatment of stage C 5-6 venous ulcer, there are numerous methods of conservative and operative, according to the etiology and local findings, but there is a high recurrence rate and resistance to a number of methods of treatment. The aim of the dissertation is to compare the conventional methods of treatment of chronic venous ulcers without the use of subcutaneous paratibial fasciotomy (SPTF) with conventional methods of treatment, using SPTF, determine the importance of subcutaneous paratibial fasciotomy for the treatment of chronic venous ulcer. The study included a total of 100 patients the treatment of chronic venous ulcers conducted by classical methods of treatment of this disease. The first group consisted of 50 patients in whom conventional treatment was conducted with the additional use of subcutaneous paratibial fasciotomy, a second group of 50 patients in whom conventional treatment is conducted without the use of subcutaneous paratibial fasciotomy. Perioperative and postoperative were monitored in all pre-set parameters, clinical course, occurrence of complications of treatment chronic venous ulcer and chronic venous ulcer healing length, the pressure in muscle compartments of the lower leg with ulcers as well as the value of transcutaneous oxygen pressure with a lower leg ulcer. The results obtained with the clinical aspect, confirmed that in patients in whom conventional treatment of chronic venous ulcers conducted with the use of subcutaneous paratibial fasciotomy, coming in faster healing of ulcers, the lower recurrence rate and subcutaneous paratibial fasciotomy leads to a significant drop in pressure in the muscle compartments and an increase in transcutaneous partial pressure of oxygen. This study has shown that the use SPTF for the treatment of chronic venous ulcers secure, reliable and effective procedure that is not accompanied by complications that intraoperatively, nor postoperatively. Application SPTF accelerates ulcer closure, reduces relapse rate and to improve local microcirculation in the affected region, which solves one of the many factors interfere ulcer-healing chronic ischemia due to chronic fasciokompresywe syndrome, improves the microcirculation in the affected region, the total of all its positive effect on healing . I act is operating safely, without any special apparatus or special training of the surgical team, and as such is applicable in most patients with chronic venous ulcer who are candidates for surgical treatment .