Lik stranca u srpskom romanu 19. veka

Abstract

Doktorska disertacija naslovljena Lik stranca u srpskom romanu 19. veka imagološkim istraživanjem identifikuje i osvetljava dominantne obrasce opisivanja drugoga (hetero-slika) kroz reflektovanje sopstenog identiteta (auto-slika) u razvojnom putu od staroga, preko novoga, do modernog srpskog romana. Slika stranca u srpskom romanu 19. veka kroz vreme istovremeno prikazuje i sam razvoj srpskog romana kao književne vrste od skromnih početaka, do najviših dostignuća. Slika stranca se kroz faze rada usložnjava i postaje od pukoga stereotipa, originalan autorski izraz stvaraoca, koji osim književne, ima i kulturološku, sociološku, psihološku i političku vrednost. Nudeći svoj uspostavljeni sistem kao obrazac, novo čitanje klasika koje se u ovom radu preduzima predstavlja istraživanje koje sažima i reinterpretira, revalorizuje i ponovo otkriva do sada zapostavljene, a u ovom radu potvrđene vrednosti srpskoga romana 19. veka. Rezultati koje takav pristup daje, mogu biti primenjeni i van okvira nauke o književnosti. Njihova multidisciplinarnost proizlazi iz čitavih studija o karakterima, nacijama i pojedincima, proizašlih iz devetnaestovekovnog konteksta stvarnosti prenesene u srpski roman. Ovi rezultati kao relevantni mogu biti primenjeni u savremenim istoriografskim, politikološkim i sociološkim istraživanjima celokupne srpske devetnaestovekovne kulture, jer pružaju savremen i unikatan pristup složenoj problematici društvenih procesa koji su u 19. započeti (npr, stvaranje nacija, izmišljanje tradicija), a na Balkanu im se ni danas ne vidi kraj.