Grad i identitet: postkolonijalni London

Abstract

Isplovljavanje broda Empajer Vindraš 1948. godine se smatra za početak masovne migracije iz kolonija, koja je tokom narednih pedeset godina dovela do značajnih promena u metropoli. Kao glavni grad i transportni centar, London je u tom dugom procesu primio najveći broj imigranata. Prva generacija imigranata se u novoj sredini susreće sa drugačijim klimatskim uslovima i kulinarskim navikama, kao i diskriminacijom pri nalaženju zaposlenja i smeštaja. Suprotno od početnih planova da se vrate u svoju domovinu kad obezbede dovoljno finansijskih sredstava, većina njih ostaje u metropoli i tu zasniva porodice. Njihova deca, koja predstavljaju drugu generaciju imigranata, rođena su i odrastaju u Londonu, a domovinu svojih roditelja poznaju samo iz njihovih priča, što ih onemogućava da sanjaju kako će se tamo vratiti. Rad analizira prikazivanje postkolonijalnog Londona u romanima V. S. Najpola, Salmana Ruždija, Hanifa Kurejšija, Andree Livi, Zejdi Smit i Monike Ali. London je prikazan kao mesto na kome se prožimaju različiti društveni, istorijski i kulturološki uticaji usled sve većeg prisustva imigranata. Prilikom istraživanja posebna pažnja je posvećena tumačenju hronotopa Mihaila Bahtina radi određivanja uticaja vremena i prostora koji omogućavaju da prikazivanje Londona ima posebnu ulogu u romanima pomenutih autora. London su vekovima pisci koristili kao hronotop u svojim delima, međutim u postkolonijalnom diskursu se može uočiti značajna promena u njegovoj funkciji. Pored hronotopa, razmotrena je i teorija hibridnosti Homija Babe zbog potrebe definisanja načina na koji se formira identitet imigranata u multikulturalnoj sredini kao što je britanska prestonica. Istraživanje je dovelo do zaključka o međusobnoj povezanosti postkolonijalnog grada i identiteta u drugoj polovini XX veka u vidu hibridnog hronotopa.

The Empire Windrush setting sails in 1948 marked the beginning of the mass migration from British colonies, which brought on significant changes in the metropolis in the span of five decades. As the capital and major transportation hub, London has absorbed the majority of immigrants during the period. The first generation of immigrants encountered different climate and culinary characteristics as well as discrimination in finding employment and accommodation. Contrary to the initial plans to return to their country of origin, the majority stayed in the capital and started a family life. Their children are born and bred in London and, as the second generation of immigrants, they strive to belong to the city. The paper analyzes the presentation of postcolonial London in the novels written by V. S. Naipaul, Salman Rushdie, Hanif Kureishi, Andrea Levy, Zadie Smith, and Monica Ali. The city is depicted as an intersection of various social, historical, and cultural influences due to the increasing number of migrants. In the research, a special focus will be placed on Mikhail Bakhtin’s chronotope in order to determine the relation between time and space in the novels. London has been used as a chronotope in numerous books for centuries, but its function has been altered in the postcolonial discourse. Homi Bhabha’s theory of hybridity will also be applied for defining immigrants’ identity in the multicultural environment. The research has led to a conclusion that the postcolonial city and identity in the second half of the 20th century are interlinked through a hybrid chronotope.