Biografski materijal kao predložak za stvaranje multimedijalnog projekta

Abstract

Multimedijalni projekat “Ja - lutka / I - a doll”, zasnovan je na istinitoj, biografskoj priči o životu i radu Mileve Marić Ajnštajn. Nastao je ne samo iz autorkine potrebe za daljim umetničkim usavršavanjem i istraživanjem u različitim medijima kao što su film, video art i performans, već i iz želje da na jedan sasvim drugačiji način prikaže život ove istaknute istorijske ličnosti čiji su koreni sa ovih prostora. Shodno tome ideja ovog projekta od samog početka bila je, da se pronađe metod, pravi mehanizam kojim bi glumac klasične škole glume mogao da dođe do uloge zasnovane na biografskoj (dokumentarnoj) građi i implementira je u višemedijski sadržaj koristeći se filmom, video artom, pokretom, pozorištem i performansom, odnosno njihovim elementima. Iz tog razloga i jedno od glavnih mesta u ovom radu zauzima metod stvaranja uloge korišćenjem biografske i dokumentarne građe kroz sinergiju više medija, dok su ciljevi ovog istraživanja: 1. Dokazivanje da je višemedijskim umetničkim projektom moguće celovitije predstaviti nečiju životnu priču iz odabrane biografske dokumentarne građe ili poznatog dramskog narativa te tako i snažnije uticati na emociju posmatrača, 2. Ostvarivanje realizacija koje se tiču izvođenja i savremenih praksi a koje se ostvaruju u teatru i performans artu, kao i pozicioniranje relevantnih teorija koje su uspostavljene oko procesa izvođenja. Iz tog razloga autorka se u ovom radu pozivala na teoretičare, praktičare i reditelje koji se smatraju najznačajnijim u istoriji pozorišta a to su pre svega teoretičar postdramskog teatra Hans-Tis Leman, praktičar i teoretičar Ričard Šekner sa njegovim ambijentalnim pozorištem i V. E. Mejerholjd, kao jedan od najvećih pozorišnih stvaralaca koji je svojim eksperimentalnim pristupom u radu, čak i na modernim predstavama, ostavio neizbrisiv trag u pozorišnoj umentnosti. Kako je film indukciona tačka ovog projekta i kako se u ovom radu prepliću film i pozorište bilo je neophodno predstaviti i njihov uzajamni uticaj kroz kraći istorijski presek ali i na osnovu upotrebljenih elementa svrstati ga u određene okvire, kao na primer eksperimentalni i umetnički film, pozivajući se na poetiku i estetiku poznatih filmskih stvaralaca kao što su Andrej Tarkovski i Vitorio Storaro, ali i Marina Abramović i Jan Fabr kada je reč o performans artu. U ovom radu autorka je predstavila analizu celokupnog projekta i svih njegovih segenata a u zaključku su izloženi rezultati do kojih se tokom istraživanja dolazilo kao i poteškoće na koje se tokom pomenutog rada nailazilo. Čitav ovaj istraživački postupak rezultiran multimedijalnim projektom imao je za cilj da proizvede svojevrstan metod koji bi mogao da 1. pomogne ne samo studentima umetnosti već i svima onima koji žele da jednoga dana osmisle i naprave svoj projekat i 2. se primenjuje kroz studijske proglame glume na master i doktorskim studijama umetničkih fakulteta.