Prokofjev i muzički gest – klavirske sonate

Abstract

Cilj disertacije je da se korišćenjem teorije o muzičkom gestu - na sonatama kao reprezentativnom uzorku u kome je gest osnova izgradnje muzičkog značenja, generator kompozicione forme i strukture, ali i determinišući faktor analize koji obezbeđuje razumevanje stila i stilskih promena - potvrdi upotreba muzičkog gesta kao elementa naratologije muzičkog toka u muzici Prokofjeva. Šire gledano, primena teorije o muzičkom gestu na istraživanje klavirskih sonata Sergeja Prokofjeva potvrdiće njenu univerzalnu profilisanost i primenjivost u analitičkim tumačenjima muzike 20. veka, te proširiti dosadašnju praksu da se ova teorija isključivo vezuje za muziku 18. i 19. veka. Svojevrsni analitički izazov predstavljaće primena ove teorije na muzički tok koji povremeno izlazi iz okvira tonalnog jezika (u kom je muzički gest originalno utemeljen) čime se proširuje polje njene primene, ali i ukazuje na najproduktivniji aspekt današnje muzičke semiotike - istraživanje relacije muzika-telo.