Povezanost rane primarne perkutane koronarne intervencije sa mortalitetom i kvalitetom života bolesnika sa infarktom miokarda sa elevacijom ST segmenta

Abstract

Primena reperfuzione terapije se preporučuje za pacijente sa infarktom miokarda sa ST segment elevacijom (STEMI), a vremenski interval kašnjenje sistema je predloženo kao merilo indeksa kvaliteta pružanja medicinske nege u lečenju pacijenata sa STEMI primarnom perkutanom koronarnom intervencijom (pPCI). Međutim, posmatranje vremena od pojave simptoma do primene pPCI (ukupno ishemijsko vreme (TD)) je relevantnije, jer oštećenje miokarda počinje sa pojavom simptoma. Do sada nije sprovedena slična studija u Srbiji koja bi povezala TD sa lošim ishodima kod pacijenata sa STEMI lečenim pPCI. Cilj: Ova studija je imala za cilj procenu ishoda i kvaliteta života kod pacijenata sa STEMI u odnosu na TD u dugoročnom praćenju. Metode: Analizirali smo 507 pacijenata sa STEMI koji su lečeni primenom pPCI. Pacijenti su klasifikovani prema trajanju TD na pacijente kod kojih je intervencija primenjena u prva četiri sata od početka simptoma i pacijenata kod kojih je intervencija primenjena nakon četiri sata od početka simptoma. Tokom 48-mesečnog praćenja upoređivali smo osnovne karakteristike, kliničke nalaze, ishode i kvalitet života kod ovih pacijenata. Rezultati: Pacijenti sa STEMI kod kojih je pPCI primenjena nakon 240 minuta od početka simptoma imaju značajno veću incidencu dijabetes melitusa i zastupljenost ženskog pola u odnosu na pacijente kod kojih je pPCI primenjena u intervalu kraćem od 240 minuta. U ostalim demografskim, kliničkim i angiografskim varijablama nije bilo razlike. Četvorogodišnja opšta smrtnost u celoj grupi ispitanika je iznosila 18,74% (95 pacijenata), zabeležili smo značajne razlike u stopi smrtnosti između ispitivanih grupa (12,6% naspram 23,3% p = 0,002). U multivarijantnoj analizi nakon prilagođavanja za druge faktore mortaliteta, TD> 240 min. je ostao nezavisni prediktor mortaliteta (OR 2,087 95% CI (1.002-4.345) p = 0,049) tokom praćenja. Osim TD, nezavisni prediktori za smrtnost su bili: dijabetes melitus, starost, trosudovna koronarna bolest, prethodna revaskularizacija i srčana insuficijencija (Killip≥2). Nezavisni prediktori za kvalitet života povezan sa zdravljem su bili starost, pol, dijabetes melitus i arterijska hipertenzija. U našoj studiji TD nije bio povezan sa kvalitetom života. Zaključak: kašnjenje sa priemnom pPCI više od 240 minuta povezano je sa mortalitetom. Smanjenje totalnog ishemijskog vremena je presudno za pacijente sa STEMI lečenim pPCI. Povećani napori u organizaciji zbrinjavanja pacijenata sa STEMI su od suštinskog značaja za smanjenje kašnjenja sa primneom pPCi i povećanja efikasnosti primenjene terapije.

Timely reperfusion therapy is recommended for patients with ST segment elevation myocardial infarction(STEMI), and system delay has been proposed as a performance measure in treatment of patients with primary percutaneous coronary intervention (pPCI). However, focusing on the treatment delay (total ischemic time (TD)) is more relevant, since myocardial impairment starts with symptoms onset. No previous studies have demonstrated the association between TD and outcome in patients with STEMI treated with pPCI in Serbia. Objective: This study aimed at evaluating long term outcomes and quality of life in patients with STEMI according to the TD. Methods: We analyzed 507 patients with STEMI who were admitted for pPCI. The patients were classified according to the duration of TD into patients with symptom onset to balloon time less than 240 minutes and the patients who had the pPCI intervention four hours after the symptoms onset. During the 48-month follow up we compared baseline characteristics, clinical findings, outcomes and quality of life among these patients. Results: Patients with STEMI undergoing primary percutaneous coronary intervention with symptom onset to balloon time more than 240 minutes had higher incidence of diabetes mellitus and there were more patients of female sex compared to patients treated earlier. In other baseline and angiographic variables two groups were similar. Four year mortality in entire cohort was 18,74% (95 patients), and we recorded significant differences in mortality between groups (12,6% vs 23,3% p=0,002). In multivariable analysis adjusted for other predictors for mortality, TD>240 min. was independent predictor for mortality (OR 2.087 95%CI(1.002-4.345) p=0,049) during the follow up. Besides treatment delay, independent predictors for mortality were: diabetes mellitus, age, three vessel coronary artery disease, prior revascularization and heart failure (Killip≥2). Independent predictors for HRQoL were age, sex, diabetes mellitus and arterial hypertension. TD was not associated with HRQoL. Conclusion: More than 240 minutes treatment delay was associated with mortality. The reduction of treatment delay is crucial for patients with STEMI treated with pPCI. Joint actions in organization and care of patients with STEMI are essential to increase treatment efficacy and reduce adverse outcomes.