Procena efektivnosti psihijatrijskog lečenja na glikoregulaciju i komplikacije kod obolelih od šećerne bolesti

Abstract

Uvod: Još uvek nije sigurno da li se posledice depresije kod dijabetičara mogu ublažiti lečenjem depresije. Primarni cilj bio je da se utvrdi da li dodatak antidepresiva postojećoj insulinskjoj terapiji u pacijenata obolelih od šećerne bolesti i depresije može poboljšati glikoregulaciju. Sekundarni cilj bio je da se utvrdi da li lečenje antidepresivima dovodi do pogoršanja lipidnog i inflamatornog statusa kod ovih pacijenata, koji predstavljaju faktore rizika za nastanak komplikacija šećerne bolesti. Materijal/Metode: Ukupno 192 pacijenta sa loše regulisanim dijabetesom tip 2 (HbA1c viši od 8%) u odsustvu bilo kojeg drugog zdravstvenog stanja, bilo je uključeno u 6-mesečno ispitivanje, stabilizacionu fazu koja je podrazumevala optimizaciju antidijabetične terapije. Depresivni status je skrinovan na kraju ove faze uz pomoć BDI-II (Bekove skale depresije). Pacijenti koji su imali skor preko 14 i od strane psihijatra potvrdjenu depresiju (58 pacijenata) ukljućeno je u 6-mesečnu interventnu fazu studije sa SSRI klasom antidepresiva. Rezultati: 50 pacijenata je završilo studijsko praćenje. Tokom stabilizacione faze, hbA1c je opao od vrednosti 10.0±1.8% do 8.5±1.2% (p<0.001), a tokom interventne faze opao je od vrednosti 8.5±1.2% do 7.7±0.7% (p<0.001). Skor na Bekovoj skali depresije se značajno popravio od 30.4±13.2 to 23.5±11.0 (p=0.02) tokom interventne faze. Zapažena je pozitivna linearna korelacija izmedju pobljšanja u skoru depresije i poboljšanja glikoregulacije (R2=0.139, p=0.008). Lipidni i inflamatorni status nisu se promenili značajno kod ovih pacijenata tokom interventne faze ispitivanja. Zaključak: Pacijenti sa loše kontrolisanim dijabetesom i prisutnom komorbidnom depresijom mogu imati značajne koristi od skrininga i lečenja depresije SSRI antidepresivima, u smislu poboljšanja glikoregualcije. Ova terapija nije dala neželjene efekte na lipidni niti inflamatorni status ovih pacijenata.

Background: It is still disputable whether negative effects of comorbid depression in diabetics can be diminished by successful treatment of depression. The primary aim of this study was to assess whether addition of antidepressants to existing insulin treatment would further improve glycemic control in these patients. A secondary objective was to assess whether such treatment impairs their lipid and inflammatory status. Material/Methods: Total of 192 patients with poorly controlled diabetes (defined as HbA1c ≥ 8%) in the absence of any uncontrolled medical condition entered the 6-month run-in phase with optimization of diabetic therapy. Depression status was screened at the end of this phase by BDI-II depression testing. Patients with BDI-II ≥ 14 and psychiatric confirmation of depression (58 patients) entered the 6-month interventional phase with SSRI class antidepressants. Results: Fifty patients completed the study. During the run-in phase, HbA1c dropped from 10.0% ± 1.8% to 8.5% ± 1.2% (p<0.001), and during the interventional phase it dropped from 8.5% ± 1.2% to 7.7% ± 0.7% (p<0.001). BDI-II scores improved significantly from 30.4 ± 13.2 to 23.5 ± 11.0 (p=0.02) during the interventional phase. A positive linear correlation between improvement in depression scale and improvement in glycemic control was observed (R2=0.139, p=0.008). Lipid profile and inflammatory status did not change significantly during the interventional phase. Conclusions: Patients with poorly controlled diabetes and comorbid depression might benefit from screening and treatment of depression with SSRI antidepressants by achieving an incremental effect on glycoregulation. This therapy did not have any adverse effects on lipid profile or inflammatory status.