Značaj perkutane fiksacije fragmenata kod dislociranih suprakondilarnih preloma humerusa u dečjem uzrastu

Abstract

Uvod: Suprakondilarni prelomi su najčešći prelomi lakta u dečjem uzrastu i spadaju u druge po učestalosti prelome kod dece (16,6%), a po lokalizaciji ovom tipu preloma pripada od 50 do 70% svih preloma lakta kod dece uzrasta do 10 godina. Najčešće nastaju padom na ispruženu ruku. Modaliteti lečenja dislociranih suprakondilarnih preloma humerusa kod dece uglavnom se svode na tri metode: ortopedsku repoziciju sa gipsanom imobilizacijom, ortopedsku repoziciju praćenu perkutanom fiksacijom dislociranih fragmenata (perkutanu fiksaciju) i hiruršku repoziciju sa stabilizacijom Kiršnerovim iglama. Mada još uvek nije postignut konsenzus izmeĎu dečjih ortopeda o izabranom metodu lečenja, perkutana fiksacija je najčešće primenjivana u lečenju dislociranih suprakondilarnih preloma kod dece. Pored toga različiti su stavovi o stepenu hitnosti lečenja suprakondilarnih preloma. Pristalice ranog lečenja (unutar 12 sati od povreĎivanja) ističu bolje rezultate lečenja, manji broj komplikacija lečenja kao i lakše izvoĎenje ortopedske repozicije. Cilj: ovog istraživanja je uporeĎivanje tri najčešće korišćena metoda lečenja suprakondilarnih preloma humerusa kod dece i potvrĎivanje hipoteze o perkutanoj fiksaciji kao metodi izbora u lečenju ovih preloma, kao i da se utvrdi da li su rezultati lečenja bolji kod pacijenata lečenih unutar 12 sati od povreĎivanja (rano lečenje) u odnosu na pacijente lečene posle 12 sati od povreĎivanja (odgoĎeno lečenje), kao i da li odgoĎeno lečenje utiče na povećanje stope konverzija ortopedske u hiruršku repoziciju. Materijal i metode: U retrospektivno-prospektivnoj studiji je analizirano 123 pacijenta sa suprakondilarnim prelomom humerusa tip II i tip III po Wilkinsonovoj modifikaciji Gartlandove klasifikacije koji su lečeni na Univerzitetskoj dečijoj klinici, kroz sedmogodišnji period (od 2006. do 2012. godine). Lečeno je 86 dečaka i 37 devojčica, uzrasta 1,5-11,4 godine (srednja vrednost 6,5 godina). Suprakondilarni prelom tip II dijagnostifikovan je kod 57, a tip III kod 66 pacijenata. Na osnovu ortopedskog metoda lečenja pacijenti su podeljeni u tri grupe: pacijenti lečeni ortopedskom repozicijom sa gipsanom imobilizacijom, perkutanom fiksacijom i hirurškom repozicijom sa stabilizacijom Kiršnerovim iglama. Rezultati: lečenja su procenjivani i uporeĎivani izmeĎu različitih grupa na osnovu Flynnovih kriterijuma, tj. kod pacijenata je procenjivan posebno funkcionalni, a posebno kozmetski rezultat lečenja, zato što kod nekih pacijenata funkcionalni rezultat može biti dobar, a loš kozmetski i obrnuto...

Introduction: Supracondylar fractures are the most common elbow fractures in children and the second most common fractures in children, overall (16.6%). Regarding the localization 50 to 70% of all elbow fractures in children, up to 10 years old, are classified as this type of fracture. They most frequently occur as a result of a fall onto an extended hand. Treatment modes of dislocated supracondylar humerus fractures in children usually comprise one of three methods: closed reduction with cast immobilization, closed reduction with percutaneous fixation of dislocated fragments (percutaneous pinning) and open reduction with Kirschner wire stabilization. Although a consensus on the treatment option of choice has not yet been reached among pediatric orthopaedists, percutaneous fixation is the most frequently used method in the treatment of dislocated supracondylar fractures in children. In addition, opinions diverge on the level of urgency of treating supracondylar fractures. Supporters of an early treatment (within 12 hours from injury) emphasize the better treatment results, fewer complications and easier closed reduction. The aim: of this research was to compare the three most commonly used treatment methods for supracondylar humerus fractures in children, to examine the hypothesis on percutaneous fixation as the method of choice in the treatment of these fractures, as well as to determine whether better treatment results are achieved in patients treated within 12 hours from injury (early treatment) compared to those treated after more than 12 hours (delayed treatment) and to investigate whether delayed treatment increases the rate of conversion of closed to open reduction. Materials and methods: A retrospective-prospective study analyzed the treatment results for 123 patients with supracondylar humerus fractures type II and III according to Wilkins's modification of the Gartland classification. The patients were treated at the University Children's Hospital, during a seven-year period (form 2006 to 2012). A total of 86 boys and 37 girls were treated, aged 1.5-11.4 years (mean: 6.5 years). Supracondylar fracture type II was diagnosed in 57 and type III in 66 patients. Based on the orthopaedic treatment method, the patients were classified in three groups: patients treated by closed reduction with cast immobilization, by percutaneous fixation and by open reduction with Kirschner wire stabilization...